Ken je dat? Die vervelende vragen die (soms zelfs vreemde) mensen stellen. Eén van de vragen waar ik me aan stoorde is: Wanneer komt de tweede/derde?
Lees ook dit persoonlijk bevallingsverhaal >>
Hoeveel kinderen wisten we niet
Wij wilden graag kinderen. Hoeveel, dat wisten we nog niet. In ieder geval twee als het allemaal kon. Toen Anne geboren was, wilden we dan ook graag vrij snel een tweede kindje. De eerste zwangerschap was prima verlopen, de bevalling ook. Dus kom maar op. Nog voordat Anne één jaar werd, waren we al weer met de pil gestopt. En ook al was ik net van baan gewisseld, een zwangerschap kun je niet plannen. We zouden wel zien of en wanneer het zou lukken.
Wanneer komt de tweede?
En dat ging sneller dan verwacht. Ik denk dat we toen de vraag “wanneer komt de tweede” ook gewoon voor waren. Want 9 maanden na Anne’s eerste verjaardag is Emma geboren. De zwangerschap was iets zwaarder door een lage bloeddruk. De bevalling was een eitje.
Niet vanzelfsprekend
Toch was het daarna niet vanzelfsprekend om ook voor een derde kindje te gaan. Om ons heen zag ik best veel gezinnen met drie kinderen. In onze vriendengroep maar ook op school. Vaak met kinderen vlot achter elkaar, maximaal 2 jaar ertussen. En ook ons werd die vraag gesteld “komt er nog een derde?” Maar ik vond twee kleintjes redelijk vlot achter elkaar best pittig. Het was toch wel druk met een peuter en een baby met allebei een pittig karakter. Dus een derde wilden we misschien wel, maar niet zo snel.
Waarom vragen mensen dit?
Maar waarom stellen mensen deze vraag toch zomaar? Het is toch heel privé en iedereen heeft zijn eigen overwegingen. Soms is het praktisch of financieel niet haalbaar. Maar soms is de wens er wel, maar werkt moeder natuur gewoon niet mee en lukt het niet. En dan stel je zo’n brutale vraag. Van je ouders of je vrienden kun je die vraag dan best wel hebben, maar van mensen die verder van je afstaan? Nou ik niet!
Ga je door voor een zoon?
En dan gaan mensen nog verder vragen. Wil je geen zoon dan? Ga je niet door voor een zoon? Dat zou vaders vast erg leuk vinden! Ja, misschien vindt hij dat leuk. Maar we zouden een derde kindje wensen en geen zoon. Of zou het dan een enorme teleurstelling zijn wanneer het derde kindje weer een dochter is? Zo werkt dat toch niet?
En hoe ouder Emma werd hoe meer we gingen nadenken of we het wel wilden. We hadden nu twee gezonde kinderen. Moeten we niet gewoon tevreden zijn met wat we hebben? En praktisch en financieel is het toch ook erg verschillend twee of drie kinderen. Wij hebben er voor gekozen dat het goed is zo. En nu ze inmiddels 5 en 7 jaar oud zijn, wordt die vraag naar een derde ook niet meer gesteld.
Lees ook: Arme papa, een echt meidengezin >>
Lees ook: Is mijn gezin compleet? >>
