Sophie kan fietsen, niets bijzonders zou je zeggen voor een meisje van zes. En dat is het ook niet maar op een eiland als Curaçao is fietsen niet een heel normaal ding. Ik ben een jaar lang een keer per maand met Youp en Sophie naar een fietspark geweest. De naam zegt het al, een geasfalteerd park met daarin een verkeerslicht, een rotonde en een kruispunt. Dit alles omheint met een mooi hek en niet toegankelijk voor auto’s. Alleen voor jonge kinderen met hun fiets, step en skates. Een heel leuk samen zijn en daar heeft Sophie leren fietsen zonder zijwieltjes. Veiliger en leuker kan je het bijna niet wensen voor je kind.
Op een braakliggend terrein tegenover onze woning hebben de kinderen met wat hulp van papa een crossbaan gemaakt voor de quad en van pallets die daar lagen is een hut gebouwd. Een plekje waar de kinderen graag zijn en ze hoeven er alleen de straat maar voor over te steken. Nog steeds niets bijzonders maar Sophie mag dan wel kunnen fietsen maar zij neemt nooit deel aan het verkeer. Zij heeft dus nul verkeersinzicht. Voor haar is het niet logisch om links-rechts-links te kijken en dan pas de straat over te steken, nee Sophie loopt of fietst de straat gewoon over, recht op haar doel af.
Dat doel was dit weekend papa die de tuin uitliep terwijl Sophie aan het spelen was aan de overkant van de straat. Sophie stak de straat over en juist op dat moment kwam er een auto aan. Gelukkig waar het Sophie aan ontbrak had de automobilist wel, verkeersinzicht!
Alles ging goed maar de schrik zat er even stevig in, bij Sophie en bij papa. Papa begon dan ook een heel verhaal , over dat hij niet boos was, nee, hij was geschrokken en daarom reageerde hij zo, het leek alleen maar alsof hij boos was. “Je bent voor papa en mama heel kostbaar, er is maar een Sophie voor ons!” . En toen was het Sophie haar beurt om niet boos maar heel erg geschrokken te zijn “ Ik ben niet koopbaar, ik weet niet eens wat koopbaar betekend!”.
Deze heerlijke, ik bepaal zelf wel hoe ik mijn woorden uitspreek opmerking van Sophie was voor het hele gezin aanleiding om de slappe lach te krijgen en de schrik maar eens flink weg te lachen. En voor deze mama reden genoeg om diezelfde middag het oversteken nog maar eens goed te oefenen.
X
Yvet
