Ik kan me nog herinneren dat ik voor het eerst naar de film ging in de bioscoop. Dat was naar Annie. Wat ik nog weet is dat mijn moeder veel de ondertiteling mee las voor mij. Ik kon al wel lezen, maar nog niet zo snel, want ik was pas 6 jaar. En ik weet dat er veel spannende momenten in zaten dat ik dan achter de stoel van mijn voorganger dook. De jaren erna heb ik nog veel naar Annie gekeken als deze op televisie kwam. Alle liedjes kon ik letterlijk – fonetisch – meezingen (’to mollow, to mollow, I love you to mollow’ :-)) en nog steeds heb ik een zwak voor mijn eerste bioscoopfilm.
Wie weet blijft Jippe haar eerste bioscoopervaring ook wel bij. Afgelopen week zijn we naar Woezel & Pip Op zoek naar de Sloddervos geweest. Ik was heel benieuwd hoe ze hier op zou reageren. Die filmpjes van Woezel & Pip op televisie duren maar vijf minuutjes, een film is toch andere koek. Dat is best een lange zit. Ook voor de ouders merkte ik later, haha.
Ook al wist Jippe nog niet zo goed wat een bioscoop was, ze wilde er maar al te graag naar toe. Samen met andere kinderen en hun ouders zaten we vol spanning in de bioscoopzaal te wachten. Toen het licht uit ging, was dat toch wel heel interessant. ‘Licht uit mama. Donker nu’, riep Jippe en dat dan wel twintig keer. Toen Woezel & Pip in beeld kwamen werd er flink gehupst op mijn schoot, met het liedje erbij zat Jippe heerlijk mee te zingen.
Aangezien het een peuterbioscoopfilm is, was het geluid ins onze zaal een stuk zachter dan dat je normaal gewend bent bij een film. Op zich een goed idee, maar toch niet handig met allemaal stuiterende peuters in de zaal. Stil is het niet in de zaal, want het ene kind vraag aan zijn moeder om wat drinken, het andere kind gaat mee zingen met een liedje en weer een ander roept steeds ‘kijk dat is Woezel’. Niks mis mee, want dat hoort ook bij een peuterfilm, maar door al die geluiden, was de film niet te verstaan. Verschillende ouders keken om zich heen en je hoorde ze fluisteren ‘het geluid is wel heel zacht’. Toen wij niet eens konden verstaan waar het verhaal over ging, is mijn vriend even de zaal uit gegaan om te vragen of de film toch echt iets harder mocht worden gezet. De medewerkers van de bioscoop keken een beetje verbaasd, maar uiteindelijk is ie een tikkie harder gegaan. Jippe en de andere filmkijkers genoten van de film. Al was het misschien toch wel handig geweest om bij zo’n film van ruim 1 uur en 15 minuten een korte pauze in te lassen. Gewoon omdat de concentratieboog bij kleintjes niet zo heel lang is. Maar met al die kleine minpuntjes vond ik toch dat Jippe het super heeft gedaan. Ze heeft de film gezien, meegezongen en ze wist later bij opa en oma nog te vertellen waar het over ging. Of ze de film over zo’n 36 jaar nog zo herinnert zoals ik me Annie herinner dat weet ik niet, maar het was wel een super leuke eerste bioscoopervaring.
